Szanowni Rodzice! Opiekunowie!
Oto kilka wskazówek, które warto przypomnieć stosować podczas nauki.

Po pierwsze dobry plan!

Pomóż dziecku zorganizować i rozplanować naukę. Określ czas nauki; wyznacz harmonogram dnia poprzez wspólne rozpisanie go na kartce. Istotne są: stałe miejsce i te same godziny nauki. Im mniej zmian, tym lepsze nawyki i efektywniejsze przyswajanie wiedzy. Niech dziecko określi, jakie cele przyświecają jego nauce, określi jaką ona ma dla niego wartość. Odpowie na pytanie – Dlaczego się uczy? Mądrość to wartość, na którą trzeba zapracować.

Dostosuj czas pracy, treści do możliwości!

Pamiętaj, żeby jednostkowy czas nauki był dostosowany do możliwości dziecka- intelektualnych, pamięciowych, związanych z umiejętnością skupienia uwagi, męczliwością dłoni itd. Sposób i treści materiału również muszą uwzględniać możliwości psychofizyczne dziecka. Na motywację dziecka silnie wpływa poczucie kompetencji, a to możemy wytworzyć tylko wtedy, gdy dziecko wie co i jak ma zrobić. Poradź się w tych sprawach wychowawcy, nauczyciela! Oni znają Twoje dziecko! Wiedzą – pomogą!

Pomoc- tak, wyręczanie-nie!

Pamiętaj! Pomoc dziecku nie oznacza wykonywanie za niego zadań. Pomoc polega na omówieniu, wytłumaczeniu polecenia, zaplanowaniu poszczególnych etapów niezbędnych do wykonania zadania. Wątpliwości, niejasności od razu zgłaszaj nauczycielowi, który na bieżąco będzie się starał udzielić pomocy.

Chwalmy! Ale za co…?

Bardzo istotne jest wspieranie dziecka poprzez chwalenie za włożony wysiłek. Pamiętaj! Nie chwal ogólnie, lecz za konkretną rzecz: jeśli dziecko szybko wykona zadanie, pochwal, że zrobiło je szybko i dobrze; jeśli trwało to długo – pochwal za wytrwałość. Podkreślaj jednak sukcesy a nie braki. Nie krytykuj dziecka, gdy nie jest w stanie czegoś zrobić. Brak motywacji do nauki wynika najczęściej z niewykształcenia u dziecka nawyków do uczenia się, bądź też jest skutkiem doznanych przez dziecko niepowodzeń. Dziecko potrzebuje zrozumienia, wsparcia i wiary, że sobie poradzi!

Radzimy sobie z emocjami!

Tobie jest trudno, ale Twojemu dziecku jeszcze bardziej. Ważne jest, aby porozmawiać z dzieckiem o tym, co czuje, przygotować je do stawania wobec radości, ale i do zmierzenia się ze smutkiem czy strachem. Poświęć swojemu dziecku czas, aby nie miało poczucia, że zostało pozostawione same sobie. Skontaktuj się z pedagogiem, z wychowawcą, z nauczycielem, z dyrektorem. Napisz za pośrednictwem e-dziennika, zadzwoń. Każdy z nich, tak jak potrafi, będzie starał się udzielić Ci wsparcia i pomóc.